Inversietraumata zijn alomtegenwoordig in de sport. De beperkingen die een atleet hier van ondervindt, compromitteren de prestaties en kunnen lang aanslepen. De meeste atleten willen zo spoedig mogelijk terug de fysieke activiteiten opnemen, wat vaak gepaard mijn pijn- of tijdsgebonden RTS-beslissingen, zonder rekening te houden met de onderliggende stoornissen in functie. Deze kunnen het risico op een recurrente verstuiking substantieel verhogen.
De wetenschap heeft nog geen conclusie bereikt omtrent de ideale inhoud van de revalidatie, noch bestaan er wetenschappelijk onderbouwde criteria voor RTS. Dit proces kan wel gestuurd worden door rekening te houden met weefselherstel en de mechanica van het letsel, correct belasten van de betrokken structuren en het objectiveren van de progressie in verschillende fases.
